|
13-07-2007
Jaaaaaaa dat waren ff super dagen zeg!
 Zondag
werd onze huurauto afgeleverd bij ons guesthouse aangezien we er 4
dagen op uit wilden met de auto. Waarom de auto denk je wellicht,
aangezien we al aangaven dat het in Thailand stikt van de
mogelijkheden qua vervoer. Nou dat zit zo... we wilden erg graag naar
de grensstreek in het noordwesten, dit naar aanleiding van een tip
van vriend Bart dat je daar het "echte ongerepte  Thailand"
kunt vinden. Nog niet verpest door toeristen. Maar een deel van de
door hem geadviseerde route wordt niet bereden door trein/minibus/bus
e.d. Eigenlijk kun je daar alleen reizen met eigen vervoer of achter
in de bak van een pickup.
 Dat
rijden is natuurlijk wel ff wennen, want ze rijden hier aan de
linkerkant vd weg (meestal). (En over de chaotische manier van rijden
had ik al bericht) Stuur zit dus ook anders, dus leek het ons handig
om een automaatje te nemen, zodat je niet ook nog loopt te klooien
met een versnellingspook aan je verkeerde kant ;-) Goede keus.
 We
hebben een lekkere oude Toyota bak. Wel lekker airco, en verder nog
een authentieke radio-cassette-player (ze bestaan dus nog). En het
autootje heeft al bijna 2ton gelopen en wat krassen en deukjes. Dus
daar kunnen we niet veel aan verpesten. ;-)
 Gelijk
het drukke verkeer van Chiang Mai in, waar we gelukkig al aan gewend
waren dankzij onze vele fietstochtjes door de stad. Zonder problemen
kwamen we de stad uit en gingen we op weg richting Mae Sariang (zoek
maar op op de kaart. Ligt vrijwel tegen de grens met Myanmar [ook wel Birma])
Hoe verder je van de grote stad
komt, hoe lastiger het navigeren voor Odelia werd. De borden zijn
ineens niet altijd meer in Thaise tekens in combi met letters...
sterker nog; op een gegeven moment was 90% in Thaise tekens en stond
er  voor
elke beslissende afslag slechts nog 1 keer de naam met letters
onder... maar de positie van dit voor ons 'beslissende bord' stond
soms meer dan een km voor de afslag, maar soms ook pas op het
knooppunt zelf... daardoor konden we ons qua rijstel wel prima aan de
Thai aanpassen ;-)
 [Tussendoor:
het Thais kent geen normale letters, maar is een schrift met tekens,
net als bij Chinees. Dus plaatsnamen moeten worden omgezet naar
letters, fonetisch, met als gevolg dat ze het constant anders
schrijven. Zo kun je zowel 'Mo Chit' als 'Mor Chit' tegenkomen, zowel
'Rachadamri Road' als 'Ratsjadamri Road' of 'Rajadamri Road', 'Chit
Lom' zowel als 'Chitlom' of 'Chid Lom' of 'Chidlom', 'Asok' net zo
goed als 'Asoke', om maar enkele voorbeelden te noemen.]
 We
wilden graag nog naar 1 vd vele Olifanten kampen, en hadden gelezen
dat degene die ver van de stad in de echte natuur liggen de gaafste
zijn. Dus wij zijn een National Park ingereden (oerwoud) op zoek naar
een Elephant Camp dat daar zou moeten zijn. Op een gegeven moment
zagen we een afbeelding van een olifant en moesten we een blubberig
zandpaadje de jungle inslaan... het pad werd  alsmaar
smaller tot het nog maar net zo breed was als de auto... (wij duimen
dat we geen tegenligger zouden krijgen). Uiteindelijk vonden we een
paar houtenhutjes ergens bij een openplek vlak bij water. We waren
er!!! De olifanten waren net ff een tochtje maken (bleek na uitleg
met handen en voeten en met hulp van een  chauffeur
die wel wat Engels kon). Hebben we ff een half uurtje gewacht en
toen kwamen er 5 of 6 olifanten uit de jungle stappen. Om een lang
verhaal (iets) korter te maken: wij samen op zo'n  olifant,
een jong ventje ging op zijn kop zitten, en zo sjokten we door de
rivier en toen de jungle in.... gewoon wij, dat jochie samen op een
enorme olifant (we kregen de grootste). Dwars door het oerwoud vol
bamboe... prachtige ervaring gewoon, zo hoog bovenop. Aan het eind
weer de rivier oversteken en toen waren we weer terug. Toen nog ff
wat trossen bananen gekocht en heeft Odelia onze trouwe viervoeter
nog ff beloond.
   
 Toen
snel weer de jungle uit op zoek naar de weg die ons richting onze
bestemming voor vandaag moest brengen. Die weg was in ChiangMai ook
als 2baandweg begonnen, maar was inmiddels veranderd in een "
normale" weg... en dat normale werd ook steeds wat bochtiger
aangezien we over vele heuvels/bergen moesten. Soms waanzinnig stijl.
 Onderweg
kregen we trek en zijn we in een dorpje gestopt... nergens een
restaurantje te bekennen. Na lang zoeken wel een vrouwtje dat langs
de kant vd weg stond te koken, met 3 tafeltjes die verdekt in een
steegje stonden opgesteld (sorry ma!)
 Wij
gebaren dat we wilden eten (want in dit soort plaatsen vind je bijna
niemand die Engels kan), zij met haar vingers de prijs aangeven...
10baht per persoon (zoek dat maar eens op via www.gwk.nl ofzo)
inclusief glas water!!! Onze goedkoopste lunch tot nu toe ;-) En lekker!
Uiteindelijk voerde onze route
nog langs en door andere national parks, dus het natuurschoon was ongekend.
In Sae Mariang ff lopen zoeken
naar het hotelletje/guesthouse dat we via Lonely Planet hadden
uitgezocht. Aan de rivier... hapje eten, boekje lezen en naar bed.
maandag:
 Vroeg
opgestaan want vandaag kregen we het zwaarste deel van onze route.
Van Sae Mariang naar Mae Sot (1 vd weinige grensovergangen met
Myanmar) Dit is het deel waar je dus weinig vervoer-keuzes hebt. En
dat snapten we al snel... de eerste helft van de pakembeet 250km ging
over een smalle, kronkelende, steile weg waar af en toe ook nog een
stuk uit was weggeslagen (door hevige regenval, en stroom vanaf de
berg) en soms lagen er koeien, geiten of honden op de weg... soms  was
het asfalt compleet weg, en er waren ook bomen die dachten dat ze
liggend op het asfalt wee wortel zouden kunnen schieten. Kortom... we
reden vaak maar zo'n 30km per uur... en als we 50 of 60 gingen dan
was dat ff luxe. Maar wel waanzinnig hoor: soms dwars door dichte
jungle, dan weer tussen de rijstvelden. En de mensen zijn hier
allemaal zo aardig en vriendelijk. Ik snap wel wat Bart bedoelde. Dit
zijn de onverpeste Thai's... laten ze aub GEEN Engels leren, en laat
de grote groepen toeristen hier wegblijven (dat lukt wel als je de
weg zo laat ;-) haha).
    
Als we in een dorpje uitstapten,
dan keek men met grote ogen... Weinig blanken komen hier blijkbaar...
ze rijden er misschien wel doorheen, maar op de plekken waar wij
stopten, waren wij de attractie... haha ;-)
 Te
veel moois gezien om op te noemen... wel ff een hoogtepuntje eruit
pikken. We stopten in een heel bijzonder stadje... allemaal huizen
(lees hutten) van houtenpalen (en op palen) in een dal en tegen een
heuvel gebouwd. Overal waren kinderen op straat. En op een gegeven
moment  ontdekten
we dat er op een klein heuveltje aan de rand een spel werd
gespeeld.... Takraw... Takraw is een traditioneel balspel met een net
en een kleine bal van gevlochten rotan, waarbij drie spelers per team
moeten trachten te scoren door de bal op het veld van de
tegenspelers, binnen de  aangegeven
grenzen, te doen landen. Men mag hierbij elk deel van het lichaam
gebruiken, behalve de handen en onderarmen. Een soort voetvolleybal
dus en heel spectaculair, omdat die mannetjes allemaal superlenig
zijn en de ene omhaal na de andere maken. Genietend staan kijken.
Toen door naar Mae Sot (het
grensplaatsje). De weg werd nu ook beter.
 Daar
aangekomen bleek het guesthouse dat we wilden al vol te zitten.. En
eigenlijk viel de plaats ons ook wat tegen. Aangezien we de dag erop
naar Sukothai wilden, besloten we dat het handig was om al een eindje
verder die kant op te rijden, zodat we meer tijd zouden hebben om de
tempels te bezoeken op deze "World Heritage site"
 Dus
gingen we naar TAK, een verder saaie plaats, maar wel een handige
tussenstop. Dit was ook weer zo'n stad zonder een woord Engels op
borden... Het hotel dat we in de Lonely Planet hadden opgezocht
konden we nergens vinden. Na een tijdje rondrijden zijn we maar naar
een gebouw gelopen dat er wel heel erg als een (Amerikaans) hotel
uitzag... we waren moe en wilden graag een kamer...  dit
zag er wel prijzig uit, maar we hadden geen zin meer om verder te
zoeken. Binnen na veel gebaren duidelijk gemaakt dat we een kamer
wilden zien... laten ze ons een prachtige grote kamer zien met schone
douche (met warm water!) en met TV en eigen koelkast... damn luxe
ineens... na weer het nodige gebaren bleek dat dit de goedkoopste
kamer was (en wij denken dat dit de luxe was ;-) haha)... en toen ze
de prijs opschreven waren we helemaal blij. Maar 360 bath met z'n
2en. Dat is zo'n 8 euro!!!!
Dinsdag
 Vandaag
waren we (via een superweg) in notime in Sukhothai. Deze stad is net
als Ayuthaja bekend vanwege de vele oude tempel (ruines). In A liggen
de tempels overal door de stad verspreid, maar in S liggen ze buiten
de stad centraal bij elkaar. Kwestie van fietsje huren en dan kun je
in de enorme hitte van de 1 naar de ander. Prachtige dingen gezien.
Echt waanzinnig fraaie tempels! Onze favoriet was Wat Sri Chum; op
zich is het tempel gebouw niet heel bijzonder, maar binnenin zit een
reusachtige Buddha met een gouden hand.
    
Op een gegeven moment waren we zo
druk om ons heen aan het kijken dat we beiden bijna over een
overstekende slang heen fietsten. Beestje was niet zo gecharmeerd van
onze poging hem plat te rijden, want hij hief gelijk zijn kop op.
Gelukkig waren we nog op veilige afstand hoor.
 
Woensdag
 Grote
reisdag voor ons. Helemaal terug naar Chiang Mai gereden. Gelukkig
nu over supergoede wegen, dus schoten we goed op. Dat was ook
belangrijk, want we moesten de nachttrein naar Bangkok halen,
waarvoor we tickets hadden.
 Onderweg
nog wel een bijzonder tempel-gebeuren bezocht. In de streek die
vroeger groot was vanwege de teak-handel, staan verschillende gave
tempels van teak. ff de mooiste uitgezocht en daar natuurlijk een
stop ingelast.
Daarna vol gas door naar de fijne
stad in het noorden. Auto ingeleverd nadat we nog ff een Mexicaanse
maaltijd hadden weggehapt, en toen werden we door het verhuurbedrijf
naar het station gebracht. Hopla de nachttrein in richting Bangkok.
 Overal
lees je altijd dat die treinen in Thailand zo heerlijk stipt rijden,
maar dit lijkt een beetje een fabeltje (goede promotie?), want we
hoorden al van Thai, dat deze nachttrein vrijwel nooit op tijd in
Bangkok is. Sterker nog: 1 a 2 uur vertraging is normaal.
We willen vanuit Bangkok
vervolgens doorvliegen (supergoedkoop ticket op de kop getikt) naar
het zuiden van het land, om daar eens wat van die toeristische
super-beaches te bekijken ;-)
|
